جیغ زدن یکی از طبیعی‌ترین راه‌های ارتباطی برای طوطی‌ها در طبیعت است. آنها از جیغ برای باخبر کردن گله از خطر، پیدا کردن جفت یا اعلام قلمرو استفاده میکنند. اما وقتی این رفتار غریزی به خانه‌های ما منتقل میشود، می‌تواند به یکی از چالش‌برانگیزترین مشکلات برای صاحبان پرندگان تبدیل شود. درک این نکته که جیغ زدن طوطی یک رفتار ارتباطی است و نه یک اقدام از روی بدجنسی، اولین و مهم‌ترین قدم برای مدیریت آن است. این راهنما به شما کمک میکند تا انواع مختلف جیغ را تشخیص دهید، دلایل ریشهای آن را پیدا کنید و با راهکارهای موثر، آرامش را به خانه خود بازگردانید.
همه جیغها یکسان نیستند. با کمی دقت می‌توانید نوع جیغ پرنده خود را تشخیص دهید.
این نوع جیغ معمولاً در زمان‌های خاصی از روز، مانند صبح زود یا غروب، شنیده میشود. این یک رفتار غریزی برای برقراری ارتباط با “گله” (یعنی شما و خانواده‌تان) است. پرنده می‌خواهد بداند شما کجا هستید و آیا همه چیز امن است. این جیغها معمولاً کوتاه هستند و با پاسخ کلامی شما (“من همینجام!”) متوقف میشوند.
این یک جیغ ناگهانی، تیز و بسیار بلند است که در واکنش به یک تهدید ناگهانی (دیدن یک گربه از پنجره، صدای بلند ناگهانی) ایجاد میشود. زبان بدن پرنده در این حالت کاملاً حالت تدافعی دارد: پرها چسبیده به بدن، چشم‌ها گشاد و بدن آماده پرواز.
این نوع جیغ معمولاً تکرارشونده و ریتمیک است و زمانی رخ می‌دهد که پرنده برای مدت طولانی تنها مانده و هیچ تحرک ذهنی یا سرگرمی ندارد. او با این کار فریاد میزند: “من خسته شده‌ام! به من توجه کن!”.
این مخرب‌ترین نوع جیغ است. زمانی اتفاق می‌افتد که پرنده یاد می‌گیرد هر بار که جیغ می‌کشد، شما به سمت او می‌آیید (حتی برای گفتن “ساکت شو!”). از دید پرنده، او با جیغ کشیدن به خواسته خود (توجه شما) رسیده است و این رفتار را تکرار میکند.
اگر جیغ زدن یک رفتار جدید است، با بی‌حالی یا تغییر در فضله همراه است، یا زمانی رخ می‌دهد که پرنده را در دست می‌گیرید، می‌تواند نشانه درد یا بیماری باشد. در این حالت، مراجعه فوری به دامپزشک ضروری است.
درک این رفتار پیچیده، نیازمند درک عمیق‌تر از دنیای درونی پرنده شماست. این مقاله زیرمجموعه راهنمای مادر ما با عنوان رفتار شناسی و روان شناسی پرنده است. با مطالعه مقالات مرتبط مانند رمزگشایی از زبان بدن پرندگان و اعتمادسازی و ایجاد پیوند عمیق با پرنده، می‌توانید به شکل موثرتری با پرنده خود ارتباط برقرار کنید.
بله، تا حد زیادی. این رفتار که به آن "جیغ گلهای" میگویند، یک غریزه طبیعی برای ارتباط با اعضای گله در آغاز و پایان روز است. این جیغها معمولاً کوتاه هستند و نباید نگرانکننده باشند، مگر اینکه به طور غیرعادی طولانی و شدید شوند.
هرگز. از دید طوطی، شما در حال "همراهی کردن" با او در جیغ زدن هستید و این کار او را تشویق به جیغ بلندتر میکند. نادیده گرفتن، بهترین واکنش به جیغهای جلب توجه است.
این نشانه اضطراب جدایی است. قبل از خروج، یک اسباببازی جذاب یا یک تشویقی که زمان زیادی برای خوردنش لازم است به او بدهید تا حواسش پرت شود. همچنین، خروج و ورود خود را بیسروصدا و بدون تشریفات خاص انجام دهید تا به یک اتفاق بزرگ تبدیل نشود.
خیر، به هیچ عنوان. این قلادهها که با ایجاد صدا یا شوک کار میکنند، برای پرندگان بسیار استرسزا، بیرحمانه و بیاثر هستند. آنها مشکل ریشهای را حل نکرده و فقط باعث ایجاد ترس و مشکلات رفتاری دیگر میشوند.
کاور کردن قفس باید فقط برای زمان خواب شبانه استفاده شود. استفاده از آن به عنوان تنبیه برای جیغ زدن، می‌تواند باعث ایجاد ترس از تاریکی و قفس شود و نتیجه معکوس بدهد. به جای تنبیه، روی پاداش دادن به سکوت تمرکز کنید.