آموزش فرمانهای اولیه، پایه و اساس ارتباط شما با سگتان است. این فرمانها فقط برای سرگرمی نیستند؛ بلکه ابزارهای حیاتی برای تضمین ایمنی، مدیریت رفتار و ساختن یک رابطه قوی و سالم با همراه پشمالوی شما هستند. خوشبختانه، سگها عاشق یادگیری هستند و با کمی صبر و استفاده از روشهای صحیح، میتوانید این دستورات پایه را به راحتی در خانه به آنها آموزش دهید. در این راهنمای جامع، ما به صورت قدم به قدم، ۴ مورد از ضروریترین فرمانها را به شما آموزش خواهیم داد.
آموزش این دستورات به شما اجازه میدهد تا در موقعیتهای مختلف، کنترل بیشتری روی سگ خود داشته باشید. فرمان “بیا” میتواند جان او را از یک خطر ناگهانی (مانند رد شدن از خیابان) نجات دهد. فرمان “بمان” از پریدن او روی مهمانها جلوگیری میکند و فرمان “ولش کن” مانع از خوردن یک ماده خطرناک از روی زمین میشود. این آموزشها، اعتماد به نفس سگ را نیز افزایش میدهند.
تبریک میگوییم! شما اکنون با اصول آموزش فرمانهای اولیه آشنا شدید. این مهارتها تنها بخشی از یک تصویر بزرگتر هستند. برای ادامه مسیر و یادگیری موضوعات پیشرفتهتر مانند آموزش دستشویی، اجتماعی کردن و حل مشکلات رفتاری، شما را به مطالعه صفحه اصلی ما یعنی “راهنمای جامع آموزش سگ” دعوت میکنیم.
فرمان “بشین” (Sit) معمولاً بهترین نقطه شروع است. این یک رفتار آرام است که یادگیری آن برای اکثر سگها ساده است و پایه و اساس خوبی برای فرمانهای پیچیدهتر مانند “بمان” ایجاد میکند.
آرامش خود را حفظ کنید و فرمان را تکرار نکنید. ابتدا بررسی کنید که آیا محیط بیش از حد شلوغ است یا تشویقی شما به اندازه کافی جذاب نیست. جلسه را تمام کرده و بعداً در یک محیط آرامتر و با یک جایزه بهتر دوباره امتحان کنید. همیشه یک قدم به عقب برگردید و از مرحله سادهتر شروع کنید.
پس از اینکه سگ شما یک فرمان را به خوبی یاد گرفت، شروع به استفاده از برنامه تشویقی متغیر کنید. یعنی گاهی اوقات به او جایزه بدهید و گاهی فقط از تحسین کلامی (“آفرین!”) یا نوازش استفاده کنید. به تدریج، جایزههای غذایی را با “جوایز زندگی” مانند شروع یک بازی یا رفتن به پیادهروی جایگزین کنید.
رایجترین دلایل عبارتند از: جلسات آموزشی بیش از حد طولانی است، محیط پر از حواسپرتی است، جایزه شما به اندازه کافی برای سگتان انگیزه ایجاد نمیکند، یا در اجرای فرمانها و قوانین ثبات قدم ندارید.
اگرچه گاهی به جای هم استفاده میشوند، اما کاربرد متفاوتی دارند. “ولش کن” (Leave It) یک فرمان پیشگیرانه است و به سگ میگوید به چیزی که هنوز به آن دست نزده (مثلاً تکهای غذا روی زمین)، نزدیک نشود. “نه” (No) یک فرمان مقطعی است و برای متوقف کردن یک رفتار ناخواسته که سگ در همان لحظه در حال انجام آن است (مانند جویدن پایه مبل)، استفاده میشود.