آیا پرنده شما به یک هیولای کوچک پردار تبدیل میشود وقتی همسر یا فرزندتان به شما نزدیک میشود؟ آیا برای عوض کردن ظرف آب و غذا باید خود را برای یک حمله آماده کنید؟ این رفتارها که ما آن را حسادت در طوطی یا رفتار تملک‌آمیز می‌نامیم، ریشه در غرایز قدرتمند بقا، تولید مثل و دفاع از قلمرو دارد. پرنده شما از روی بدجنسی این کار را نمی‌کند، بلکه در حال محافظت از با ارزش‌ترین منابع خود است: جفتش (که شمایید) و لانه‌اش (که قفس اوست). درک این دیدگاه غریزی، اولین قدم برای مدیریت موثر این رفتارهای چالش‌برانگیز است.
برای مدیریت این رفتار، ابتدا باید بفهمیم چرا رخ می‌دهد.
در طبیعت، طوطی‌ها اغلب تک‌همسر هستند و پیوندهای بسیار قوی با جفت خود برقرار می‌کنند. در خانه، پرنده شما ممکن است یکی از اعضای خانواده را به عنوان “جفت” خود انتخاب کند. در این حالت، هر شخص یا حیوان دیگری که به این فرد نزدیک شود، به عنوان یک “رقیب” تلقی شده و پرنده به صورت غریزی برای محافظت از پیوند خود، به او حمله میکند. این رفتار به خصوص در رفتارهای دوران بلوغ و تغییرات هورمونی در پرندگان تشدید میشود.
قفس، خانه، لونه و امن‌ترین نقطه در دنیای پرنده شماست. غریزه حفاظت از این قلمرو در برابر هر نوع تهاجمی بسیار قوی است. وقتی شما دست خود را برای تعویض آب و غذا یا تمیزکاری وارد قفس می‌کنید، پرنده ممکن است آن را به عنوان یک تهاجم به فضای شخصی خود تلقی کرده و حالت تدافعی بگیرد. این رفتار به “پرخاشگری در قفس” (Cage Aggression) معروف است.
هدف، حذف این غریزه نیست، بلکه مدیریت آن به گونه‌ای است که زندگی با پرنده شما ایمن و لذت‌بخش باشد.
برای جلوگیری از “وابستگی به یک نفر”، باید تمام اعضای خانواده در تعاملات مثبت با پرنده شریک شوند. اجازه دهید افراد دیگر نیز به پرنده تشویقی‌های مورد علاقه‌اش را بدهند (ابتدا از فاصله دور و سپس نزدیک‌تر). این کار به پرنده می‌آموزد که افراد دیگر نیز منبع چیزهای خوب هستند، نه فقط رقیب.
هرگز پرنده پرخاشگر را در قفسش گیر نیندازید یا دست خود را به زور وارد نکنید. این کار ترس و پرخاشگری او را بدتر میکند. به جای آن:
آموزش یک فرمان “بیا بالا” (Step-up) قابل اعتماد، حیاتی است. همچنین آموزش “ایستگاه‌گیری” (Stationing) که در آن به پرنده یاد می‌دهید به یک نقطه مشخص (مانند استند بازی) برود، به شما این امکان را می‌دهد که بدون درگیری فیزیکی، او را از موقعیت‌های پرتنش جابجا کنید.
اگر پرنده شما جیغ می‌زند یا به سمت کسی که به شما نزدیک شده حمله میکند، واکنش نشان ندهید. فرد مورد علاقه پرنده باید فوراً و بدون هیچ کلامی، پشت خود را به پرنده کرده یا برای چند لحظه اتاق را ترک کند. این کار به پرنده می‌آموزد که پرخاشگری منجر به از دست دادن توجه میشود، نه به دست آوردن آن.
این مقاله بخشی از راهنمای مادر ما رفتار شناسی و روان شناسی پرنده است. موفقیت در مدیریت این رفتارها به شدت به اعتمادسازی و ایجاد پیوند عمیق با پرنده بستگی دارد.
خیر، این کار معمولاً مشکل را بدتر میکند. در اکثر موارد، پرنده اول، پرنده جدید را به عنوان یک رقیب بزرگتر دیده و ممکن است به شدت به او حمله کند و یا حسادت خود را به هر دوی شما نشان دهد.
بله، این رفتار کلاسیک "پرخاشگری در قفس" است و بسیار رایج است. پرنده قفس را قلمرو مطلق خود میداند. با انجام تعاملات در فضای بیطرف و آموزش خروج آرام از قفس، میتوانید این رفتار را مدیریت کنید.
هرگز. تنبیه (مانند فریاد زدن یا پاشیدن آب) فقط باعث افزایش ترس، استرس و بدتر شدن پرخاشگری میشود. پرنده دلیل تنبیه را نمیفهمد و فقط یاد میگیرد که از شما بترسد. مدیریت و آموزش مثبت، تنها راه حل است.
بله. از دید پرنده، تلفن شما یک "رقیب" است که تمام توجه شما را به خود جلب کرده است. او با حمله کردن به آن، سعی در از بین بردن رقیب و به دست آوردن مجدد توجه کامل شما دارد.