طوطی برزیلی یا کوتوله برزیلی، که به درستی لقب “طوطی بزرگ در بدنی کوچک” را به خود اختصاص داده، یکی از جذاب‌ترین و پرانرژی‌ترین اعضای خانواده طوطی‌سانان است. این پرندگان کوچک و رنگارنگ که بومی قاره آفریقا هستند، به خاطر هوش، بازیگوشی و به خصوص، پیوندهای عاطفی عمیق و وفادارانه‌ای که برقرار می‌کنند، شهرت دارند. نگهداری از آنها تجربه‌ای سرشار از نشاط و البته چالش است. در این راهنمای “رتسل پت”، به دنیای پیچیده و زیبای این پرندگان دوست‌داشتنی سفر می‌کنیم.
اگرچه بیش از نه گونه طوطی برزیلی وجود دارد، اما سه گونه از آنها به عنوان حیوان خانگی محبوبیت بیشتری دارند:
محبوب‌ترین و در دسترس‌ترین گونه که به خاطر رنگ‌بندی متنوع و شخصیت جسورش شناخته می‌شود. آنها معمولاً بهترین توانایی را در تقلید صدا و سوت زدن در میان همنوعان خود دارند.
این گونه با حلقه سفید مشخص دور چشم و رنگ‌بندی سبز، نارنجی و آبی، ظاهری بسیار جذاب دارد. آنها کمی خجالتی‌تر از صورت هلویی‌ها هستند اما همچنان پرندگانی بسیار فعال و دوست‌داشتنی‌اند.
این گونه نیز حلقه سفید دور چشم را دارد، اما صورت یا “نقاب” آن به رنگ سیاه یا قهوه‌ای تیره است که تضاد زیبایی با بدن سبز و یقه زردش ایجاد می‌کند.
مهم‌ترین جنبه زندگی یک طوطی برزیلی، نیازهای اجتماعی اوست.
این بزرگترین سوال درباره آن‌هاست. پاسخ قطعی نیست. یک طوطی برزیلی تنها، اگر از سنین پایین توسط انسان بزرگ شده و توجه روزانه و کافی (چندین ساعت) دریافت کند، میتواند به شدت به صاحب خود وابسته و مهربان شود. اما اگر شما ساعات طولانی خارج از خانه هستید، نگهداری از یک جفت همجنس (دو نر یا دو ماده) یا یک جفت نر و ماده، برای جلوگیری از افسردگی و تنهایی آنها تقریباً ضروری است.
طوطی‌های برزیلی پرندگانی پر سر و صدا با انواع مختلفی از چهچهه‌ها، جیغ‌های کوتاه و صداهای ارتباطی هستند. آنها با منقار خود به آرامی شما را “می‌جوند” که نشانه‌ای از محبت است. اما گاز گرفتن‌های محکم نشانه ترس یا عصبانیت است. پرخاشگری، به خصوص در دوران بلوغ، در آنها شایع است و نیازمند مدیریت صحیح است.
این پرندگان فعال به محیطی امن و رژیم غذایی سالم نیاز دارند.
قفس باید تا حد امکان بزرگ باشد تا فضای کافی برای حرکت داشته باشد. فاصله میله‌ها نباید بیشتر از ۱.۲ سانتی‌متر باشد. آنها استاد فرار کردن هستند، پس قفل قفس باید هوشمند باشد. قفس باید پر از اسباب‌بازی‌های جویدنی از جنس چوب و کاغذ باشد، زیرا آنها عاشق تخریب کردن هستند و این کار به سلامت منقارشان کمک می‌کند.
یک رژیم غذایی سالم شامل پلت‌های باکیفیت (حدود ۶۰٪)، مخلوط دانه‌ها (۲۰٪) و سبزیجات و میوه‌های تازه (۲۰٪) است. از دادن آووکادو و شکلات که برای آنها سمی است، جداً خودداری کنید.
طوطی‌های برزیلی مستعد بیماری‌هایی مانند کلامیدیوز، بیماری منقار و پر (PBFD) و کمبودهای تغذیه‌ای هستند. فراهم کردن محیطی تمیز، رژیم غذایی مناسب و کاهش استرس، بهترین راه پیشگیری است.
برخلاف مرغ عشق، در اکثر گونه‌های طوطی برزیلی هیچ تفاوت ظاهری بین نر و ماده وجود ندارد (عدم وجود دیمورفیسم جنسی). رفتارشناسی (مانند تلاش ماده برای لانه‌سازی) میتواند راهنمای خوبی باشد، اما تنها راه قطعی برای تعیین جنسیت، انجام آزمایش DNA توسط دامپزشک است.
این راهنما به معرفی تخصصی طوطی برزیلی، این طوطی کوچک و پرشور، پرداخت. این مقاله بخشی از صفحه ستون اصلی ما، رمزگشایی از گونه‌ها: معرفی کامل انواع پرندگان زینتی و خانگی، است که در آن می‌توانید با دیگر گونه‌های شگفت‌انگیز نیز آشنا شوید.
توانایی سخن گفتن در آنها بسیار محدود است. آنها بیشتر به خاطر چهچهههای بلند و تقلید صداهای محیطی مانند زنگ تلفن یا مایکروویو شناخته میشوند تا صحبت کردن.
با نگهداری مناسب، یک طوطی برزیلی میتواند بین ۱۵ تا ۲۰ سال عمر کند، که این یک تعهد بسیار طولانیمدت است.
به دلیل تمایل به گاز گرفتن و شخصیت جسورشان، آنها معمولاً انتخاب ایدهآلی برای کودکان خردسال نیستند. تعامل آنها با کودکان حتماً باید تحت نظارت دقیق والدین باشد.
بله، دو پرنده همجنس، به خصوص اگر از جوجگی با هم بزرگ شده باشند، می‌توانند دوستان بسیار خوبی برای هم باشند. در واقع، این کار راهی عالی برای جلوگیری از تکثیر ناخواسته است.
پرخاشگری، به خصوص در دوران بلوغ (بین ۶ ماهگی تا ۲ سالگی)، بسیار رایج است و به آن “bluffing” می‌گویند. این رفتار میتواند ناشی از تغییرات هورمونی، ترس یا دفاع از قلمرو باشد. صبوری و عدم واکنش شدید به گاز گرفتن، کلید مدیریت این دوره است.