مرغ عشق یا باجریگار (Budgerigar)، گوهری کوچک و رنگارنگ از استرالیاست که به یکی از محبوب‌ترین حیوانات خانگی در سراسر جهان تبدیل شده است. این پرنده کوچک با شخصیت بزرگ، سرشار از انرژی، کنجکاوی و هوش است. صدای چهچهه و زمزمه‌های آرامش‌بخش آنها میتواند فضای هر خانه‌ای را شاد و پرجنب‌وجوش کند. به دلیل جثه کوچک، هزینه نگهداری نسبتاً پایین و توانایی یادگیری، مرغ عشق گزینه‌ای عالی برای کسانی است که برای اولین بار می‌خواهند صاحب یک پرنده شوند. در این راهنمای “رتسل پت”، به تمام زوایای زندگی این موجود دوست‌داشتنی می‌پردازیم.
مرغ عشقها ذاتاً موجوداتی بسیار اجتماعی و گله‌ای هستند. آنها در طبیعت در گروه‌های بزرگ زندگی می‌کنند و این رفتار اجتماعی در محیط خانه نیز بروز می‌کند. آنها پرندگانی بازیگوش، کنجکاو و فعال هستند که از جویدن اسباب‌بازی‌های نرم، بالا رفتن از نردبان‌ها و به صدا درآوردن زنگوله‌ها لذت می‌برند. یک مرغ عشق سالم، پرنده‌ای پر سر و صدا (به شکل چهچهه و آواز، نه جیغ) و همیشه در حال کاوش در محیط اطراف خود است.
تغذیه مناسب، اساس سلامت مرغ عشق است. یک رژیم غذایی که تنها شامل ارزن و تخمه کتان باشد، به هیچ وجه کافی نیست و میتواند منجر به بیماری‌های کبدی و کمبود ویتامین شود.
یک مخلوط دانه باکیفیت میتواند پایه رژیم غذایی باشد، اما بهتر است حدود ۵۰٪ از غذای آنها را پلت‌های مخصوص پرندگان کوچک تشکیل دهد تا از دریافت تمام مواد مغذی اطمینان حاصل شود.
سبزیجات برگ‌دار تیره مانند اسفناج و جعفری، و سبزیجاتی مثل هویج رنده شده، کلم بروکلی و نخود فرنگی باید به صورت روزانه عرضه شوند. میوه‌هایی مانند سیب و گلابی (بدون هسته) نیز به عنوان تشویقی هفتگی مناسب هستند.
قفس مرغ عشق باید فضایی برای بازی و پروازهای کوتاه افقی فراهم کند.
قفس‌های پهن (افقی) برای مرغ عشق بسیار بهتر از قفس‌های بلند (عمودی) هستند. فاصله بین میله‌ها نباید بیشتر از ۱.۲ سانتی‌متر باشد. از خرید قفس‌های گرد خودداری کنید زیرا می‌توانند باعث سردرگمی و استرس پرنده شوند.
مرغ عشقها عاشق اسباب‌بازی هستند. نردبان، تاب، زنگوله و اسباب‌بازی‌های جویدنی از جنس چوب نرم برای آنها ضروری است. آینه‌ها می‌توانند سرگرم‌کننده باشند، اما در برخی پرندگان تنها ممکن است باعث ایجاد رفتارهای وسواسی یا پرخاشگری شوند، پس با احتیاط از آنها استفاده کنید.
تعیین جنسیت مرغ عشق‌های بالغ نسبتاً ساده است و تکثیر آنها، در صورت فراهم بودن شرایط، به راحتی امکان‌پذیر است.
Cere یا بینی پرنده (ناحیه گوشتی بالای منقار که سوراخ‌های بینی در آن قرار دارد) بهترین راهنماست. در نر‌های بالغ، این ناحیه به رنگ آبی روشن یا بنفش است. در ماده‌های بالغ، cere به رنگ سفید، کرم یا قهوهای (در زمان آمادگی برای تخم‌گذاری) در می‌آید.
برای تکثیر، به یک جفت سالم و بالغ (حداقل یک ساله) و یک لانه تخم‌گذاری چوبی نیاز دارید. رژیم غذایی جفت باید با مکمل‌های کلسیم و پروتئین (مانند تخم‌مرغ پخته) تقویت شود. به یاد داشته باشید که تکثیر مرغ عشق مسئولیت بزرگی است و باید برای نگهداری از جوجه‌ها آمادگی کامل داشته باشید.
مرغ عشقها در صورت نگهداری صحیح، پرندگان مقاومی هستند. با این حال، باید مراقب بیماری‌هایی مانند کنه‌های صورت (Scaly Face Mites)، مشکلات کبدی ناشی از رژیم غذایی پرچرب، و عفونت‌های تنفسی باشید. هرگونه تغییر در رفتار، بی‌حالی، پف کردن بیش از حد یا تغییر در فضله میتواند نشانه بیماری باشد و نیازمند مراجعه به دامپزشک است.
این راهنما به معرفی کامل مرغ عشق، یکی از پرطرفدارترین گونه‌ها، پرداخت. این مقاله، بخشی از صفحه ستون اصلی ما، رمزگشایی از گونه‌ها: معرفی کامل انواع پرندگان زینتی و خانگی، است که در آن می‌توانید با دیگر گونه‌های شگفت‌انگیز نیز آشنا شوید.
بله، مرغ عشقها توانایی یادگیری و تکرار تعداد شگفتانگیزی از کلمات را دارند و برخی از آنها رکوردهای جهانی گینس را در این زمینه به نام خود ثبت کردهاند. نرها معمولاً سخنگوهای بهتری نسبت به مادهها هستند.
در محیط خانه و با نگهداری مناسب، مرغ عشق میتواند بین ۵ تا ۱۰ سال عمر کند. گزارشهایی از عمر تا ۱۵ سال نیز وجود دارد.
اگر میخواهید پرندهتان با شما ارتباط نزدیکتری برقرار کرده و سخنگو شود، نگهداری از یک مرغ عشق تنها بهتر است (به شرطی که زمان کافی برای او بگذارید). اگر بیشتر وقت خود را خارج از خانه هستید، نگهداری از یک جفت باعث میشود آنها از تنهایی رنج نبرند.
گاز گرفتن میتواند نشانه ترس، استرس، دفاع از قلمرو (قفس) یا حتی بازیگوشی باشد. تلاش برای درک علت رفتار، اولین قدم برای اصلاح آن است. هرگز پرنده را به خاطر گاز گرفتن تنبیه نکنید.