زندگی در آپارتمان به معنای چشم‌پوشی از لذت داشتن یک همراه پردار نیست. با انتخاب صحیح، می‌توانید شادی و نوای یک پرنده را به خانه کوچک خود بیاورید بدون آنکه آرامش خود یا همسایگان را بر هم بزنید. کلید موفقیت، درک این موضوع است که برخی گونه‌ها ذاتاً برای زندگی در فضاهای محدود و نزدیک به دیگران، سازگارتر هستند. در این راهنمای “رتسل پت”، ما به بررسی گونه‌های ایده‌آل برای آپارتمان‌نشینی می‌پردازیم و فاکتورهای کلیدی مانند سطح سر و صدا، اندازه و نیازهای فعالیتی را ارزیابی می‌کنیم.
قبل از معرفی گونه‌ها، باید بدانیم که یک “پرنده آپارتمانی خوب” چه ویژگی‌هایی دارد.
این مهم‌ترین فاکتور است. صدای یک قناری که آواز می‌خواند دلنشین است، اما جیغهای یک طوطی بزرگ میتواند به راحتی از دیوارها عبور کند و باعث شکایت همسایگان شود. باید به دنبال پرندگانی باشید که صدای ملایم و قابل مدیریتی دارند.
فضای آپارتمان محدود است. پرندگان کوچکتر طبیعتاً به قفس‌های کوچکتری نیاز دارند که فضای کمتری را اشغال می‌کند. همچنین میزان نیاز پرنده به فعالیت خارج از قفس نیز در یک فضای محدود، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
پرندگان به طور طبیعی موجودات شلخته‌ای هستند. اما گونه‌های کوچکتر، ریخت و پاش کمتری ایجاد می‌کنند که تمیز کردن آن در یک آپارتمان کوچک، ساده‌تر و سریع‌تر خواهد بود.
با در نظر گرفتن فاکتورهای بالا، این گونه‌ها بهترین انتخاب‌ها برای زندگی آپارتمانی هستند:
فنچ‌ها بدون شک در صدر لیست قرار دارند. آن‌ها کوچک، بسیار ساکت (فقط چهچهه‌های آرام و دلنشین دارند) و نیازی به تعامل زیاد با انسان ندارند. آن‌ها از زندگی با همنوعان خود در یک قفس بزرگ و تماشای دنیای اطراف لذت می‌برند و برای افراد پرمشغله ایده‌آل هستند.
قناری‌ها برای آواز زیبایشان مشهور هستند، نه جیغ زدن. این پرندگان دوست‌داشتنی و تنها، از بودن در قفس خود و آواز خواندن برای شما خوشحال می‌شوند. آن‌ها یک حضور آرامش‌بخش و زیبا در هر آپارتمانی ایجاد می‌کنند.
مرغ عشق یکی از محبوب‌ترین پرندگان خانگی در سراسر جهان است. آن‌ها کوچک هستند و سطح صدایشان برای یک آپارتمان کاملاً قابل مدیریت است. آن‌ها می‌توانند حرف زدن را یاد بگیرند و با صاحب خود ارتباط عمیقی برقرار کنند، که آن‌ها را به یک گزینه تعاملی‌تر نسبت به فنچ و قناری تبدیل می‌کند.
عروس هلندی یک گزینه شرطی است. آن‌ها کمی بزرگتر و پر سر و صداتر از گزینه‌های قبلی هستند (سوت‌ها و صداهای ارتباطی آن‌ها میتواند بلند باشد)، اما به طور کلی آرام‌تر از دیگر طوطی‌ها هستند. اگر آپارتمان شما دیوارهای نازکی ندارد و شما برای تعامل روزانه با آن‌ها آماده‌اید، عروس هلندی میتواند یک همراه آپارتمانی فوق‌العاده باشد.
برخی پرندگان ذاتاً برای آپارتمان‌نشینی مناسب نیستند. طوطی‌های بزرگ مانند ماکائو، آمازون و کاکادو به دلیل جیغهای بسیار بلند، نیاز به قفس‌های عظیم و انرژی تخریب‌گر بالا، انتخاب‌های بسیار پرچالشی برای یک فضای محدود هستند. حتی گونه‌های متوسط مانند طوطی راهب و طوطی برزیلی نیز می‌توانند بسیار پر سر و صدا باشند و بهتر است قبل از انتخاب آن‌ها، شرایط خود را با دقت بسنجید.
این راهنما به معرفی گونه‌های سازگار با زندگی آپارتمانی پرداخت. این مقاله، بخشی از صفحه ستون اصلی ما، راهنمای انتخاب پرنده مناسب، است که در آن می‌توانید با ارزیابی دیگر جنبه‌های زندگی خود، بهترین تصمیم را بگیرید.
اگر قفس به صورت روزانه و محیط آن به صورت هفتگی تمیز شود، خیر. پرندگان سالم به خودی خود بوی بدی ندارند. بوی نامطبوع معمولاً نشانه عدم رعایت بهداشت یا در برخی موارد، بیماری است.
فراهم کردن اسباببازیهای کافی برای جلوگیری از بیحوصلگی، حفظ یک برنامه روزانه منظم برای خواب و بیداری، و عدم تشویق جیغهای ناشی از جلب توجه، میتواند به مدیریت صدا کمک کند.
بله. صرف نظر از اندازه، تمام پرندگان تعاملی (به جز فنچ و قناری) به حداقل ۱ تا ۲ ساعت زمان نظارت شده در روز برای پرواز، بازی و تعامل در خارج از قفس نیاز دارند تا از نظر جسمی و روانی سالم بمانند.
قفس را در قسمتی از خانه قرار دهید که خانواده بیشترین زمان را در آنجا سپری می‌کند (مانند گوشه‌ای از اتاق نشیمن)، اما نه در مسیر رفت و آمد مستقیم. قفس نباید جلوی پنجره با نور مستقیم خورشید یا در معرض باد مستقیم (مانند باد کولر) باشد. هرگز قفس را در آشپزخانه قرار ندهید.
ابتدا با همسایه خود با آرامش صحبت کنید و به نگرانی او گوش دهید. سعی کنید با راهکارهایی مانند پوشاندن قفس در ساعات مشخصی از روز یا جابجا کردن قفس به قسمتی دورتر از دیوار مشترک، مشکل را حل کنید. این یکی از دلایلی است که انتخاب یک گونه ذاتاً ساکت‌تر برای آپارتمان از ابتدا اهمیت دارد.